Borderterriër hondenras informatie en karaktertrekken

Zijn lichaam is bedekt met een dichte, kroezelige en weerbestendige vacht.

Dit ras kenmerkt zicht door een otterhoofd, en zijn schedel is matig breed en vlak met veel breedte tussen de ogen en oren. Zijn wangen staan een klein beetje bol. Zijn uitdrukking en lichaamshouding zorgen voor een alerte, onverschrokken en vastberaden uitstraling die kenmerkend is voor het ras.

Reuen wegen tussen 6 en 7 kilogram en teefjes tussen 5 en 6 kilogram. Borderterriërs zijn sterk gebouwd, waardoor ze een goed uithoudingsvermogen hebben en behendig zijn.

Kleuren zijn rood, gemêleerd grijs en gevlekt, blauw en gevlekt of tarwekleur Mogelijk is er een klein beetje wit op de borst. De donkere snuit is kenmerkend voor de hond en ziet er leuk uit.

Persoonlijkheid:

De borderterriër verschilt van de andere terriërrassen. Hij is van nature gefokt om vreedzaam samen te lopen met foxhounds en om zijn minder hondenagressieve temperament dan dat van terriërs die hoofdzakelijk alleen jaagden.

Hoewel hij algemeen gezien wordt als spijkerhard in het veld en een gedreven jager, wordt de borderterriër ook omschreven als een aanhankelijke, gehoorzame en makkelijk te trainen hond. Borderterriërs kunnen vreedzaam samenleven en werken met andere honden. Heb je een druk leven of zoek je een hond die je in een kennel kunt laten, dan is dit ras niets voor jou. Een borderterriër wil tot het gezin behoren. Hoewel hij niet voortdurend je aandacht opeist, wil hij wel bij je zijn.

Borders zijn geen grote blaffers, maar laten je wel weten wanneer er iemand voor de deur staat. Omdat ze getraind zijn om vossen tot op de grond te volgen, kun je van een border een vastberaden graver verwachten. Een border is gefokt om voor zichzelf te denken, wat zowel zijn meest innemende als meest frustrerende eigenschap kan zijn.

Samenleven:

Borderterriërs hebben geen intensieve verzorging nodig. Ze hoeven niet vaak gewassen te worden en gewoon even afdrogen met een handdoek is voldoende als ze nat en vuil zijn. Als je een borderterriër te vaak wast, kan zijn harde vacht - een natuurlijke vuilafstoter - zachter worden. Borderterriërs hebben normaal gesproken geen sterke geur. Gebruik een hondenborstel. Een borderterriër ruit minimaal maar zijn vacht zal niet volledig verharen zonder hulp. De dode haartjes worden meestal twee keer per jaar met de hand verwijderd. Als je kiest voor de natuurlijke look en de dode haartjes niet verwijdert, zal de hond een iets sterkere geur hebben. Je kunt de vacht knippen, maar dat wordt door veel eigenaren niet gedaan.

Borderterriërs zijn actieve honden die graag en in vrij grote hoeveelheden regelmatig beweging nodig hebben. Omdat het terriërs zijn, zijn ze ook actief en luidruchtig als er iemand aan de deur staat en moeten ze als eerste de bezoekers begroeten. Borders kunnen nogal uitbundig zijn in het groeten.

Kauwen is iets wat alle pups doen maar veel borders blijven dat ook tijdens hun verdere leven doen. Speelgoed dat bestand is tegen het bijten van een terriër bestaat niet echt. Alledaagse huishoudelijke voorwerpen zijn een geliefd doelwit. Als je je hond niet in een bench wilt opsluiten als je weggaat of als je je huis niet vol kauwspeelgoed wilt leggen, dan is de borderterriër mogelijk niet echt een hond voor jou. De borderterriër kan overweg met andere honden en katten (als die er eerst waren), maar denk eraan dat andere kleine harige huisdieren zoals muizen en woestijnratjes voor hem een prooi kan lijken Zelfs de best opgeleide border zal achter een eekhoorn of konijn aanrennen. Houd hem dan ook aan de lijn.

Ze kunnen zich goed aanpassen aan verschillende omstandigheden, en doen het goed in grote steden, in kleine dorpen of op het platteland, zolang ze door het gezin vertroeteld worden. Je borderterriër zal waarschijnlijk 13 tot 14 jaar deel uitmaken van je gezin. Omdat ze gemakkelijk in gewicht toenemen, moet je ervoor zorgen dat de voedselinname en de lichaamsbeweging op elkaar zijn afgestemd.

Geschiedenis:

De border terriër is ontstaan aan beide zijden van de Cheviot Hills in Groot-Brittannië. Die heuvels vormen het grensgebied tussen Engeland en Schotland. Omdat er in dit gebied veel heuvels zijn, is het de perfecte plek voor sterke vossen die het op het vee van de boeren gemunt hebben.

Om op die vossen te jagen en ze te doden, hadden de boeren en herders een dappere terriër nodig met voldoende lange poten om een paard te volgen, maar een klein genoeg postuur om een vos tot op de grond te volgen. De honden moesten sterk en onvermoeibaar zijn, met een weerbestendige vacht om de mist en de regen van de heuvels te weerstaan. Deze kleine, robuuste, werkende terriër was het huisdier van bijna alle boeren, herders en sporters in deze grensstreek.

De borderterriër is misschien wel een van de oudste terriërs in Groot-Brittannië. Hij is vaak te zien op schilderijen over de jacht en wordt sinds 1869 gebruikt als jachtterriër. Als specifiek ras werden borderterriërs voor het eerst getoond op landbouwshows in Northumberland aan het eind van de 19e eeuw. Ze werden als ras erkend door de British Kennel Club in 1920 met de oprichting van de Border Terrier Club, en vervolgens door de American Kennel Club in 1930.

De borderterriër is voor shows nooit zo populair geworden als andere terriërs maar is trouw gebleven aan zijn oorspronkelijke functie. Deze actieve terriër met middelzware botten is een toonbeeld van kracht en uithoudingsvermogen, ook al is hij smal aan de schouder en het lichaam. Zijn lichaamsbouw laat hem toe om vossen tot in de kleinste gaten te volgen en om paarden de hele dag in de jacht te volgen. De borderterriër is gebouwd om zijn werk te doen. Dit ras is op geen enkel vlak buitensporig. Zijn lichaamsbouw is op alle vlakken normaal te noemen. Hij is vrij smal aan de schouders, het lichaam en de achterzijde. Borderterriërs hebben voor hun taken een soepele rug nodig en is dan ook wat langer dan de meeste andere terriërs.