Deerhounds zijn vriendelijke en gevoelige honden die het leuk vinden om het grootste deel van de dag te luieren. Het zit echter in hun genen om te rennen waardoor ze een keer per dag intensief moeten bewegen. Zoals alle andere grote honden hebben ze veel ruimte en voeding nodig.
Deerhounds houden van koud weer en liggen vaak op harde, koude oppervlakken. Die gewoonte leidt tot eelt dat niet gemakkelijk geneest.
Grootte:
Gewicht:
Reu: 38-50 kg
Teef: 34-43 kg
Schouderhoogte:
Reu: 76-81 cm
Teef: 71-76 cm
Kenmerken:
Lange schedel (lang gezicht)
Verwachtingen:
Lichaamsbeweging: 20-40 minuten per dag
Energieniveau: Relaxed
Levensverwachting: 8-11 jaar
Neiging tot kwijlen: Beperkt Neiging tot snurken: Laag
Neiging tot blaffen: Laag
Neiging tot graven: Laag Sociaal/ behoefte aan aandacht: Gemiddeld
Gekweekt voor:
Jagen op herten
Vacht:
Lengte: Gemiddeld
Kenmerken: Harde vacht
Kleuren: Grijs, grijs gestroomd
Algemene behoefte aan verzorging: Laag
Cluberkenning:
AKC-classificering: Jachthond
UKC-classificering: Windhonden en paria's
Prevalentie: Zeldzaam
De Schotse deerhound kan het best omschreven worden als een grote greyhoundin een pezige vacht. Net zoals een typische greyhound heeft dit ras lange, slanke poten, een relatief smal lichaam, een diepe borstkas, een opgetrokken buik, gebogen lenden en een lange staart.
Op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat deze hond een Ierse wolfshond is maar de Schotse deerhound is veel slanker en verfijnder. Die kenmerken komen vooral tot uiting in zijn lange, elegante kop.
Hoewel de Schotse deerhound kleiner is dan de Ierse wolfshond is het nog steeds een zeer grote en vooral lange hond. Een reu is gemiddeld 76 tot 81 cm hoog en weegt 38 tot 50 kilogram.
De harde vacht voelt broos aan en is maximaal 7,5 tot 10 cm lang. Ze biedt niet alleen bescherming tegen koud en vochtig weer maar schudt ook gemakkelijk vuil af en verhaart zelf niet. De volle wenkbrauwen en baard geven het ras zijn vorstelijke uitdrukking.
Persoonlijkheid:
Schotse deerhounds vinden het leuk om te luieren. Ze zijn rustig en zelfs lui. Ze kijken gezapig toe op wat er rondom hen gebeurt en springen in actie als ze iets de moeite waard vinden om te achtervolgen. De deerhound verandert dan in een rennende jager die zijn vluchtende prooi doelbewust achtervolgt tot hij hem te pakken heeft.
Neem gehoorzaamheidslessen niet al te ernstig op en probeer enkele oefeningen later gewoon nog een keer. Deze houding heeft niets te maken met dominantie maar eerder met een onvermogen van de hond om de zin van de training te begrijpen. Geef een deerhound een reden om te presteren. In dat geval zal hij je zeker willen plezieren, ook al is het op een wat lusteloze manier.
Zoals de meeste windhonden zijn Schotse deerhounds zeer gevoelige gezinshonden. Ze zijn vriendelijk maar zullen vreemden niet uitbundig verwelkomen. Als waakhond of beschermhond heb je er niet veel aan.
Samenleven:
Deerhounds hebben ruimte nodig om zich uit te strekken, of ze nu slapen in een bed of rennen in een veld. Zoals met alle andere uitzonderlijk grote honden moeten baasjes rekening houden met hogere kosten voor voer, medicijnen en verzorging. Het is niet verstandig om een deerhound in huis te nemen en te verwachten dat hij met weinig ruimte ook maar tevreden moet zijn. Per slot van rekening is dit ras geëvolueerd naar het leven in kastelen en het rennen op grote vlaktes.
Door hun rustige karakter zullen ze een groot deel van de dag gewoon wat luieren. Het zit echter in hun genen om te rennen waardoor ze een keer per dag intensief moeten bewegen. Door hun jachtinstinct moet je wel uitermate oplettend zijn. De hond in namelijk geneigd achter elk bewegend voorwerp of dier te rennen. Zoals de meeste windhonden verwachten ze dat auto's stoppen als ze eraan komen gerend.
Deerhounds houden van koud weer en liggen vaak op harde, koude oppervlakken. Die gewoonte leidt tot eelt dat niet gemakkelijk geneest. De vacht van de deerhound verhaart niet, maar moet wekelijks geborsteld of gekamd worden. De dode haren moeten twee keer per jaar met de hand worden uitgetrokken. De baard heeft de neiging om water te druppelen na het drinken en moet vaak gewassen worden.
Zoals alle zeer grote rassen zijn Schotse deerhounds over het algemeen geen lang leven beschoren. Ze worden gemiddeld acht tot elf jaar.
Geschiedenis:
De exacte oorsprong van de Schotse deerhound is verloren gegaan in de nevelen van de Schotse Hooglanden. Greyhounds met een ruige vacht waren al heel vroeg bekend, en in de middeleeuwen waren deze honden goed ingeburgerd in Schotland. Deze ruwharige jagers waren ongeëvenaard als het ging om het vangen van herten in de barre omstandigheden van de Schotse Hooglanden, zozeer zelfs dat ze opgehokt werden door hoge functionarissen uit de Highlands. Met de ondergang van het clansysteem daalde het aantal rassen, totdat ze halverwege de 19e eeuw bijna uitgestorven waren.
Met de komst van hondenshows en de speciale aandacht die deze shows gaven aan aristocratische rassen, werd de Schotse deerhound uit het slop getrokken en geniet hij sindsdien een bescheiden populariteit bij mensen die de mooiste dingen in het leven waarderen. Deerhounds zijn altijd meer geweest dan buitengewone jagers en een elegante aanvulling voor de openhaard in het kasteel. Het ras bewijst nu dat hij vooral een uitstekende metgezel voor gewone mensen kan zijn.
