De cavalier-kingcharlesspaniël is perfect voor gezinnen of ouders waarvan de kinderen het huis verlaten hebben. Hij is aanhankelijk en intelligent met een innemende toewijding. De spaniël is geweldig met kinderen en een leuke metgezel.
De cavalier-kingcharlesspaniël werd gefokt om de schoot van zijn baasje te verwarmen in tochtige kastelen of tijdens kille koetsritten.
Grootte:
Gewicht:
Reu: 6-8 kg
Teef: 4-8 kg
Schouderhoogte:
Reu: 33 cm
Teef: 30 cm
Kenmerken:
Lange zwarte, flapperige oren (van nature)
Verwachtingen:
Lichaamsbeweging: 20 minuten per dag
Energieniveau: Gemiddeld
Levensverwachting: 9-14 jaar
Neiging tot kwijlen: Beperkt Neiging tot snurken: Laag
Neiging tot blaffen: Laag
Neiging tot graven: Laag Sociaal/ behoefte aan aandacht: Hoog
Gekweekt voor:
Jagen op vogeltjes, gezelschap
Vacht:
Lengte: Gemiddeld
Kenmerken: Plat
Kleuren: Rood; rood en wit; zwart en gevlekt; driekleurig
Algemene behoefte aan verzorging: Hoog
Cluberkenning:
AKC-classificering: Kleine hond
UKC-classificering: Gezelschapshond
Prevalentie: Gewoon
Het uiterlijk van de cavalier-kingcharlesspaniël is vorstelijk en elegant, maar toch charmant schattig.
Deze kleine hond heeft een schouderhoogte van 30 tot 33 cm een weegt tussen 6 en 8 kilogram. Hij behoort tot de grootste kleine honden. Het gezicht van de Cavalier is uniek door zijn lieve, zachte uitdrukking, gecreëerd door de grote, ronde, donkerbruine ogen die ver uit elkaar staan. De schedel is licht afgerond en de hond heeft een bolle maar licht taps toelopende snuit. De lange, gevederde oren, die hoog en breed op de kruin zijn aangezet, waaieren iets naar voren en vallen rond het gezicht van de hond wanneer hij alert is.
De nek is redelijk lang en staat op aflopende schouders. De borst is redelijk diep en het lichaam is compact. De staart beweegt vrolijk mee wanneer de hond loopt.
De vacht is lang, heel zacht en komt voor in vier kleurencombinaties: rood en wit met een gedeeltelijk rood masker en oren en rode vlekken op een wit lichaam; driekleurig (zwart en wit met gevlekte punten); robijn (effen rood); en zwart en gevlekt.
Persoonlijkheid:
De cavalier-kingcharlesspaniël is een aandoenlijk aanhankelijke, speelse, intelligente hond die zijn baasjes gretig verwent met zijn vertederende karakter. Hij is niet verlegen en agressief. Deze vrolijke hondjes zijn uitstekend met kinderen en zoeken veel contact met hun baasjes waardoor het aangename huisgenoten zijn.
Samenleven:
De cavalier-kingcharlesspaniël is gemakkelijk te houden. Hij is ideaal als gezinshond of als gezelschap voor koppels waarvan de kinderen het huis verlaten hebben. Hij knuffelt graag en wordt gezien als de perfecte schoothond. Hoewel deze honden nogal luidruchtig kunnen begroeten, zijn ze niet beschermend. Om de vacht van de Cavalier glanzend te houden is het belangrijk dat hij regelmatig geborsteld wordt. Een grondige wekelijkse borstelbeurt volstaat, naar wens aan te vullen met een routinebad en professioneel trimmen. De lichte verharing, meestal in het voor- en het najaar, valt meestal niet op.
Geschiedenis:
De cavalier-kingcharlesspaniël stamt af van een kleine spaniël die te zien is op vele schilderijen uit de 16e, 17e en 18e eeuw in Noord-Europa. Deze hond werd aanvankelijk gefokt om de schoot van zijn baasje te verwarmen in tochtige kastelen of tijdens kille koetsritten. Een in het Oudengels geschreven doktersvoorschrift voor de koningin van Engeland vermeldt dat ze deze "comforte dog" op haar schoot moet houden als behandeling voor een verkoudheid. De andere taak van de Cavalier was om vlooien aan te trekken zodat zijn baasje gespaard bleef van de builenpest die door die diertjes werd overgedragen.
In de Tudor-periode waren kleine spaniëls gebruikelijk als huisdieren voor adellijke vrouwen en in de Stuart-periode kregen ze de koninklijke titel van King Charles spaniel. Koning Charles II werd zelden gezien zonder twee of drie Cavaliers aan zijn voeten. Hij schreef bovendien een decreet - dat vandaag nog steeds van kracht is - waarin gesteld werd dat zijn gelijknamige spaniël werd toegelaten in elke openbare plaats, inclusief de Houses of Parliament, waar dieren over het algemeen niet welkom waren.
In de beginperiode werden rasstandaarden niet erkend, hoewel kleine spaniëls over het algemeen een platte kop, een spitse snuit en hoog aangezette oren hadden. Tegen het midden van de 19e eeuw creëerden de Engelsen een nieuw uiterlijk voor de kleine spaniël en werd het gestandaardiseerd. Deze moderne kingcharlesspaniëls hadden een vlakker gezicht, minder diepe kaken en een bolle schedel. In de vroege jaren 1900 probeerden fokkers de vroegere versie van het ras opnieuw te creëren. Dat lukte bijzonder goed en zo werd de cavalier-kingcharlesspaniël geboren. Het fokken van de cavalier-kingcharlesspaniël in de Verenigde Staten begon op beperkte basis in de jaren 1950, maar het ras werd pas in 1996 volledig erkend door de American Kennel Club.
