De Italiaanse windhond is een zachtaardige hond voor thuis die minimale beweging nodig heeft. Hij is vriendelijk, maar verlangt naar genegenheid.
Italiaanse windhonden zijn gevoelig voor tandziekten. Tandenpoetsen en aanvulling met hard, mild schurend voedsel en kauwspeeltjes bevordert een gezond gebit.
Grootte:
Gewicht:
Reu: 3-6 kg
Teef: 3-6 kg
Schouderhoogte:
Reu: 35,5 cm
Teef: 35,5 cm
Kenmerken:
Lange schedel (lang gezicht)
Verwachtingen:
Lichaamsbeweging: 20 minuten per dag
Energieniveau: Erg actief
Levensverwachting: 12-15 jaar.
Neiging tot kwijlen: Beperkt Neiging tot snurken: Laag
Neiging tot blaffen: Laag
Neiging tot graven: Laag Sociaal/ behoefte aan aandacht: Hoog
Gekweekt voor:
Gezelschapshondje
Vacht:
Lengte: Kort
Kenmerken: Plat
Kleuren: Elke kleur behalve gestreept en gevlekt of black and tan
Algemene behoefte aan verzorging: Laag
Cluberkenning:
AKC-classificering: Kleine hond
UKC-classificering: Windhonden en paria's
Prevalentie: Gewoon
De Italiaanse windhond is een miniwindhondje met een opperste elegantie en gratie. De schofthoogte is 33 tot 38 centimeter, en het gewicht bedraagt 3-6 kg. Het slanke, gespierde lichaam, geaccentueerd door de gebogen rug, diepe borst en magere, goed gespierde benen, zorgt voor een pezig silhouet. De slanke staart loopt taps toe tot een gebogen punt die laag wordt gedragen. Het hoofd is lang en smal, de snuit fijn en de oren buigzaam en fijn.
De Italiaanse windhond heeft een soepele huid, en de korte vacht is glanzend voor het oog en fluweelachtig om aan te raken. Verschillende vachtkleuren en markeringspatronen komen voor bij het ras, hoewel blauw en grijs overheersen.
Persoonlijkheid:
Italiaanse windhonden zijn lieve, zachte, welwillende honden die behoeftig kunnen zijn in hun verlangen naar genegenheid. Zonder aandacht kunnen ze verlegen, hyper of beide worden. Honden die samen met één persoon of één gezin wonen, kunnen een afstandelijke houding aannemen ten opzichte van vreemden. Hoewel ze over het algemeen compatibel zijn met kinderen, hebben Italiaanse windhonden de neiging wilde spelletjes van kinderen te mijden.
Ze kunnen het doorgaans goed vinden met katten en andere honden van vergelijkbare grootte. Hoewel ze klein zijn, blaffen Italiaanse windhonden eerder dan dat ze keffen, en ze zullen dit makkelijk doen om hun baas te waarschuwen voor naderende vreemden.
Samenleven:
De Italiaanse windhond is zonder twijfel een hond voor thuis. Ze snakken naar warmte en verzetten zich soms tegen naar buiten gaan bij koud of nat weer. Bij guur weer moeten baasjes hun Italiaanse windhonden een trui of jas aantrekken.
Hoewel ze weinig beweging nodig hebben, moeten Italiaanse windhonden een paar keer per dag aan de leiband worden uitgelaten. Een Italiaanse windhond zindelijk maken kan een uitdaging zijn, omdat sommige honden koppig zijn. Hondenluiken en zindelijkheidstraining op kranten vergemakkelijken het zindelijk worden van het ras.
De Italiaanse windhond verhaart, maar het haar is zo kort en fijn dat het nauwelijks opvalt. Deze honden zijn gevoelig voor tandziekten, en tandenpoetsen en aanvulling met hard, mild schurend voedsel en kauwspeeltjes bevordert een gezond gebit bij het ras. Hun teennagels moeten regelmatig worden geknipt om overgroei te voorkomen.
Geschiedenis:
De Italiaanse windhond, de kleinste van de windhondenrassen, zou meer dan 2000 jaar geleden zijn ontstaan in de landen rond de Middellandse Zee die nu gekend zijn als Griekenland en Turkije. De afbeelding van miniatuurwindhonden in de vroege decoratieve kunst van deze regio en de archeologische vondsten van kleine windhondenskeletten vormen een bewijs van zijn oorsprong.
Hoewel er controverse bestaat over het oorspronkelijke doel van deze kleine hond — jager op klein wild of gezelschapsdier — had de Italiaanse windhond waarschijnlijk een dubbele rol. Tegen de middeleeuwen was het ras verspreid over heel Zuid-Europa. De Italiaanse windhond werd geprezen om zijn schoonheid, kleine formaat en lief karakter en ontleende zijn naam aan de Italianen, bij wie hij een favoriet ras was in de 16de eeuw. Gegeerd door Europese koningshuizen, waaronder de gemalin van Engeland James I, Anne van Denemarken en Katharina de Grote van Rusland, werd de Italiaanse windhond vaak afgebeeld in de renaissanceschilderijen van kunstenaars zoals Giotto, Carpaccio en Memling.
In 1886 werd de eerste Italiaanse windhond geregistreerd bij de Amerikaanse Kennel Club. Het ras kwam tot ongeveer 20 jaar geleden echter zelden voor in de VS. Tegenwoordig hebben veel gezinnen plezier aan een Italiaanse windhond vanwege hun aanhankelijke karakter, hun aanpassingsvermogen aan de meeste leefsituaties en hun eenvoudige verzorging.
