De borzoi is een goedaardige, zachte en kalm hond met een gevoelig karakter en een gevoel voor humor.
De borzoi is het gelukkigst als hij kan rennen.
Grootte:
Gewicht:
Reu: 34 - 47 kg
Teef: 27 - 38 kg
Schouderhoogte:
Reu: 78 cm
Teef: 73 cm
Kenmerken:
Lange schedel (lang gezicht)
Verwachtingen:
Lichaamsbewegingsvereisten: 40 minuten per dag
Energieniveau: Gemiddeld
Levensverwachting: 10-12 jaar
Neiging tot kwijlen: Beperkt Neiging tot snurken: Laag
Neiging tot blaffen: Laag
Neiging tot graven: Laag Sociaal/ behoefte aan aandacht: Gemiddeld
Gekweekt voor:
de jacht op wolven
Vacht:
Lengte: Gemiddeld
Kenmerken: Plat, krullig, golven, heel zacht
Kleuren: Alle kleuren zijn mogelijk
Algemene behoefte aan verzorging: Gemiddeld
Cluberkenning:
AKC-classificering: Jachthong
UKC-classificering: Windhonden en paria's
Prevalentie: Gemiddeld
Je kunt de borzoi het best omschrijven als een grote greyhound met een lange, heel zachte vacht.
Net zoals een typische greyhound heeft dit ras lange, slanke poten, een relatief smal lichaam, een diepe borstkas, een opgetrokken buik, gebogen lenden en een lange staart. Zijn hoofd is buitengewoon lang en smal. De sierlijkheid van de borzoi komt in elke beweging tot uiting.
Hoewel ze kleiner zijn dan Ierse wolfshonden zijn borzoi nog steeds groot en lange honden. De reuen zijn minstens 71 centimeter groot en de teven minstens 66 centimeter. In de realiteit zijn dit heel kleine borzoi. De meeste reuen zijn tussen 81 en 86 cm groot, terwijl de teefjes iets kleiner zijn. Borzoi zijn echter smalle honden, zodat ze minder wegen dan andere honden van vergelijkbare grootte. Reuen wegen gemiddeld 34 tot 47 kilogram en teven 27 tot 38 kilogram. De vacht is vrij lang en voelt heel zacht aan. Ze is krullend, golvend of recht. Een borzoi kan allerlei kleuren hebben maar is meestal wit met vlekken.
Persoonlijkheid:
Borzoi zijn zich bewust van hun adellijke voorkomen maar er schuilt ook wat van een hofnar in hen. Ze zijn goedaardig, zacht en rustig, en lijken zich te amuseren met alles wat er op hun pad komt. Rennen vinden ze het leukst. Trouw aan hun afkomst zijn borzoi fervente jagers, die elk klein vluchtend dier zullen achtervolgen. Ze laten zich niet afleiden van de jacht en zijn zich niet bewust van auto's.
De gehoorzaamheidslessen van een borzoi moet je zeker niet al te ernstig nemen. Hij zal een glimlach op je gezicht toveren en een beetje doen wat je hem vraagt. Als je het voor hem de moeite waard en leuk maakt, kan hij redelijke prestaties leveren. Maar hij zal je er altijd aan herinneren dat hij het alleen doen om je een plezier te doen. Net zoals de meest windhonden zijn borzoi erg gevoelig en echte gezinshonden. Ze zijn vriendelijk maar zullen vreemden niet uitbundig verwelkomen. Borzoi zijn goede waakhonden en zullen blaffen. Dat is eigenlijk ook het enige wat ze doen. Echt goed om je te beschermen zijn ze dan ook niet.
Samenleven:
Borzoi hebben ruimte nodig om te bewegen, zowel binnen als buiten. Het is geen ras dat in een hoekje gaat liggen of in een hok kan bewegen. Hun baasjes moeten rekening houden met de hogere kosten voor voer, medicijnen en verzorging voor een grote hond. Door hun rustige karakter zullen ze een groot deel van de dag gewoon wat luieren. Maar vergis je niet, deze honden zijn atleten en moeten elke dag kunnen rennen.
Zoals te verwachten van een Russische hond, houden borzoi van koud weer, en liggen ze vaak op harde, koude oppervlakken. Hun vacht verhaart, met name één keer per jaar. Je moet een borzoi twee tot drie keer per week borstelen. Sommige borzoi hijgen veel, wat voor bepaalde mensen zenuwslopend kan zijn.
Geschiedenis:
Om de Russische wolf te vangen, hadden mensen nood aan een hond die zo lichtvoetig was als een greyhound. Die hond had een dikke vacht nodig om de koude wind te trotseren, een vacht die waarschijnlijk afkomstig was van een soort Russische herdershond. En die hond moest sterk en moedig zijn, eigenschappen verkregen door kruisingen met Russische berenhonden. Om de harten van de Russische adel te veroveren, zou de hond mooi moeten zijn. En de borzoi heeft zijn schoonheid niet van een ander ras.
Het ras werd in de middeleeuwen gevormd en in de 16e eeuw werd de eerst rasstandaard gepresenteerd. Jachtpartijen met borzoi waren van een ongeziene omvang, waarbij het jachtgezelschap vaak aankwam in een enorme stoet van honden, paarden, lijfeigenen en edellieden. Twee of drie bij elkaar passende borzoi werden losgelaten op een wolf die in het open veld was gejaagd; de borzoi moesten sprinten om hem te vangen voordat de wolf aan de andere kant van het veld dekking kon zoeken. Het was hun taak was om de wolf vast te houden totdat de jager kwam om hem vast te binden. De Russische aristocratie had indrukwekkende kennels met honderden borzoi. De meeste honden werden na de Russische Revolutie echter gedood als gehate symbolen van de Russische heersers. De borzoi van vandaag stamt af van enkele honden die aan de dood waren ontsnapt en van de afstammelingen van honden die cadeau waren gegeven aan buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders.
In Amerika werd de borzoi (aanvankelijk bekend als de Russische wolfshond) een tweede keer een echt statussymbool van de aristocratie Mensen die het ras echt goed kennen, weten dat zijn grootste aanspraak op roem echter zijn rustige en liefdevolle karakter zijn.
