Faraohonden zijn niet echt gehoorzaam maar wel gevoelig, geduldig en zachtaardig met kinderen. Deze rustige hond is tevreden met een zacht bed, een warm huis en elke dag wat rennen.
Heel wat mensen verwarren de faraohond met de Podenco ibicenco. De faraohond is echter kleiner.
Grootte:
Gewicht:
Reu: 22-25 kg
Teef: 20-22 kg
Schouderhoogte:
Reu: 61 cm
Teef: 58 cm
Kenmerken:
Lange schedel (lang gezicht), rechtstaande oren (van nature)
Verwachtingen:
Lichaamsbewegingsvereisten: 40 minuten per dag
Energieniveau: Gemiddeld
Levensverwachting: 11-14 jaar
Neiging tot kwijlen: Beperkt Neiging tot snurken: Laag
Neiging tot blaffen: Laag
Neiging tot graven: Laag Sociaal/ behoefte aan aandacht: Laag
Gekweekt voor:
De jacht op konijnen
Vacht:
Lengte: Kort
Kenmerken: Plat
Kleuren: Geelbruin of kastanjebruin, eventueel witte punt van de staart
Algemene behoefte aan verzorging: Laag
Cluberkenning:
AKC-classificering: Jachthong
UKC-classificering: Windhonden en paria's
Prevalentie: Zeldzaam
De faraohond lijkt als twee druppels water op Anubis, de god die als jakhals of hond werd afgebeeld.
De grote rechte oren zijn kenmerkend voor het ras. De faraohond is een hond met minder uitgesproken kenmerken dan andere windhonden.
Toch heeft hij enkele kenmerken van echte windhonden: lange en slanke poten, een relatief smal lichaam, een opgetrokken taille, licht gewelfde lenden en een lange staart. Al die kenmerken zijn wel minder uitgesproken dan bij een windhond. Zelfs de poten zijn slechts matig gehoekt, wat wijst op het aanzienlijke uithoudingsvermogen en de snelheid van de hond.
Een inscriptie uit de XIX Egyptische dynastie vermeldt: "De rode hond met een lange staart gaat 's nachts de heuvels in. Hij treuzelt niet bij de jacht, zijn gezicht straalt als een god en hij doet graag zijn werk." Ook toen al was een van de leukste eigenschappen van dit ras het vermelden waard: de faraohond bloost wanneer hij enthousiast is.
Heel wat mensen verwarren de faraohond met de Podenco ibicenco. De faraohond is kleiner (van 53 tot 63 cm hoog, met een gewicht van 20 tot 25 kg. Zijn vormen zijn meestal minder hoekig en de andere kenmerken zijn meestal minder uitgesproken. Net zoals de Podenco ibicenco komt het ras enkel in tinten van rood tot reebruin, maar in tegenstelling tot de Podenco kan de faraohond ook nog wat wit hebben op de tenen, borst, voorhoofd en staartpunt. Beide rassen hebben een zachte, dichte vacht die heerlijk is om te aaien!
Persoonlijkheid:
Zoals alle windhonden zijn faraohonden jagers. Ze kunnen niet losgelaten worden in een niet omheind gebied. Ze gaan immers vaak ergens achteraan rennen of een rijweg oplopen. Een faraohond scoort niet bepaald goed op het vlak van gehoorzaamheid en bewaken en beschermen zijn ook niet zijn sterkste punten.
Binnen is de faraohond rustig, stil en schoon. Hij vindt het leuk om zich op de zetel uit te strekken en te slapen, zolang je hem elke dag wat laat rennen of ravotten. Hij ligt graag bij je maar niet op je. De faraohond is gevoelig en afstandelijk en voorzichtig met vreemden. Weinig rassen zijn zo geduldig en zachtaardig met kinderen als de faraohond. Bovendien kunnen ze goed opschieten met andere honden.
Samenleven:
De faraohond is de prins en de pauper van het hondendom. Zijn vroege voorouders leefden in luxe als gewaardeerde hardlopers en gingen later jagen om zichzelf en hun arme families te voeden. Ze waarderen de betere dingen des levens maar kunnen zich ook aan veel minder aanpassen. Een zacht bed, een warm huis en dagelijks wat rennen behoren tot hun basisbehoeften.
Faraohonden zijn niet bepaald iets voor jou als je graag bezig bent met de verzorging van je hond. Het zijn erg onderhoudsvriendelijke honden.
Geschiedenis:
De faraohond ziet eruit alsof hij net van de muren van een Egyptische tombe is gestapt of terugkomt van een jacht met een Egyptische farao. Eeuwenlang werd aangenomen dat de oorspronkelijke Egyptische honden waren uitgestorven. Dat veranderde toen deze honden, vrijwel zeker afstammelingen van Egyptische honden die door de zeevarende Feniciërs werden verhandeld, werden ontdekt op het eiland Malta. Het eilandkarakter zorgde ervoor dat het ras zich duizenden jaren lang uitstekend kon voortplanten. Zijn bouw was perfect afgestemd op het vangen van konijnen. De faraohond staat bekend als de Kelb-tal Fenek in Malta, waar hij nu de nationale hond is.
In de jaren 30 verlieten de eerste geregistreerde faraohonden het eiland Malta. Pas in de jaren 50 en 60 werd een aanzienlijke inspanning geleverd om ze in Groot-Brittannië en Amerika te vestigen. Sindsdien is het ras zeldzaam gebleven. Tenslotte is niet iedereen geschikt om het baasje van de hond van de farao te zijn.
